Nachtmerrie

Ik zie witte tanden het tentdoek verscheuren en schreeuw om Ingo en heb een hartslag van 200. Maar Ingo zegt dat er niks is en blijkt dat ik waarschijnlijk een nachtmerrie heb gehad. Dat heb ik nooit en ik kan de eerste paar minuten niet eens rustig liggen omdat mijn hart zo tekeer gaat en ik razendsnel adem. Pfff, ik denk dat het komt omdat ik een paar keer wakker werd van het geluid van hyena’s en weer het gekrijs van iets wat achterna gezeten of opgevreten wordt.

05.30 uur zijn we wakker en in mijn nachthemd loop ik samen met Ingo en een zaklamp naar de wc tent. We moeten op tijd weg want de hele handel moet ingepakt worden en dan gaan we richting de Ngorongoro krater. 

De rechterachterband is zacht, er zit een schroef  in blijkt later. Dus rijden we naar een soort outdoor werkplaats en staan we midden in de Serengeti, met Eminem die daar uit de speakers blaast, de band te wisselen. Da’s nog ff een klusje, gelukkig hangen achterop de auto twee reservewielen! Als de band eraf is, wordt de band eerst opgepompt en dan ouderwets met een emmertje met sop, gekeken waar het probleem zit. Da’s gauw duidelijk, er zit een schroef in. Schroef eruit en je ziet de lucht eruit spuiten. Het gat wordt gevuld met een rubber plug. Ingo kijkt er gefascineerd naar. 

Daarna rijden we door en de Serengeti lijkt oneindig, ook qua landschappen. Soms zie je een groen stuk met palmbomen en soms water, dan hele droge stukken met struiken maar ook rotsen, grote bomen en groenere gedeelten. Totale oppervlakte van 14.750 km2!

Als we de Serengeti verlaten, rijden we richting Ngorogoro National Park. Een erg stoffige en hobbelige weg waar geen eind aan lijkt te komen. Als we bij de krater aankomen, ben ik meteen onder de indruk. Wat een enorm oppervlak met een groot zout meer in het midden. Omdat er zo weinig regen is gevallen, is er nauwelijks water en is daardoor de trek van de gnoes ook anders gegaan dan normaal.

We rijden de krater in en staan meteen in ‘de file’. Er ligt een grote mannetjesleeuw in de berm. Van alle plaatsen waar hij kan liggen in de krater, kiest hij hiervoor. Het is even wachten maar dan zitten we ook op ongeveer 1,5 meter van een heel lief ogende leeuw. Verder stikt het hier van de gnoes, zebra’s, wrattenzwijnen. Het is zo uitgestrekt hier. En veel groener.

We gaan lunchen bij een meertje. Het ziet er prachtig uit maar er is zoveel stof dat het eigenlijk niet te doen is om buiten te staan. Dus eten we onze lunch, die door Peter keurig in een broodtrommel is gedaan, in de auto.

Dan beginnen we aan de klim naar boven, we slingeren de krater uit en tot mijn verbazing rijden we op asfalt. Wat een verademing. Geen geschud en getril! De weg is prachtig richting the Rhotia Valley Lodge. Als we er bijna zijn, rijden we langs allemaal plaggenhutten van leem en met rieten daken. Dit heb ik ooit gezien in het openluchtmuseum in Drente. De aarde is hier rood van kleur en zo zien de huisjes er ook uit.

Als we bij Rhotia aankomen, genieten we meteen van het waanzinnige uitzicht en als we onze tent zien, ben ik helemaal ondersteboven. Wat is dit mooi! Het is wel eco dus beperkt stroom en water en ‘s avonds een kruik in bed. Maar nu eerst het zwembad in! In batik badjassen lopen we naar het kleine zwembadje met prachtig uitzicht. En we bestellen meteen een koud biertje. Het water is ijskoud maar toch springen we erin. Al was het alleen maar om van al het stof af te komen.

Het koelt snel af dus gaan we op het terras wat meer in de zon zitten en het Nederlandse stel wat voor een deel dezelfde reis doet, schuift even aan. We zijn het er allen over eens dat alles super geregeld is!

Het duurt even maar dan hebben we warm water. Het koude water hebben we opgevangen in een bak zodat daar het toilet mee doorgespoeld kan worden. We kleden ons aan en gaan richting het restaurant. We zitten bij de openhaard met een wijntje en het valt ons op dat er alleen maar Nederlanders zijn, brrr! We worden naar de tafel gebracht en dan gaat de rest vanzelf. Best prima maar ik had het ook niet erg gevonden om zelf iets van de kaart te kiezen. Maar het is hier een strak georganiseerde boel en later blijkt inderdaad dat het door Nederlanders gerund wordt. Dat vermoeden had ik al omdat alles heel sfeervol is ingericht.

Het is zo donker dat we een lampje moeten halen bij de receptie en er een ‘watch man’ met geweer meeloopt. En het is koud!!! We zitten op 1700 meter dus eigenlijk wel logisch. In de tent is het onbehaaglijk dus kruipen we maar gauw tegen elkaar en de kruiken in bed. Als ik een muts mee had gehad, had ik hem op mijn kop gezet!