Zeikwijf

Vanochtend ontbeten en de tas ingepakt. Om 10.00 uur zouden we vertrekken naar het volgende hotel in het Noorden van Zanzibar, het Sunshine Beach resort.

We mogen niet klagen over Karamba want het is hier prachtig maar erg afgelegen. Dit houdt in dat we steeds in het hotel eten. En we hadden half board, da’s onze eigen fout want dan hadden we beter moeten opletten bij de boeking. Dus elke avond was wat op het menu stond een verrassing. Nu had ik dat al twee weken gehad met Jade, en ook negen dagen safari dus we hadden het fijner gevonden om zelf iets te kiezen van de kaart. Daarom was Paje gisteren zo’n leuke verrassing met meerdere strandtentjes en wat meer reuring.

De chauffeur was keurig op tijd en dus gingen we op pad. Het is een behoorlijke rit van zo’n anderhalf uur. We rijden een stuk over een hobbelweg en komen aan bij het Sunshine Hotel. Dus ik liet hem zien dat we naar de Sunshine Marine Lodge moeten met de kaart van Google Maps erbij. Ingo geeft instructies en ik word langzaam steeds chagrijniger.  We rijden over een zandweg met keien en ik had vanochtend mijn badpak aan gedaan zodat ik bij aankomst, plop de zee in kon. Als ik dit geweten had, had ik alweer mijn sportbh aangedaan. Daarbij komt dat ik soms (letterlijk en figuurlijk) het grootste zeikwijf ben wat er bestaat want ik moest ondertussen piesen. Die combi van piesen, borsten vasthouden en klotsen en hobbelen en misselijk zijn, is een hele foute voor mijn humeur. Ingo blijft rustig. Dan moeten we volgens de kaart naar rechts. Alleen maar stukken rots en steen die ik tegen de bodemplaat hoor en vlijmscherpe takken die ik over de lak hoor krassen. Ik ben naar de getver maar die auto ook. Ik heb al een keer gezegd of hij niet beter kan bellen...

Dan stopt hij na een knal de auto en stapt uit en kijkt treurig naar de onderkant. Als hij en Ingo gaan kijken of de weg ooit ergens uitkomt, ren ik met een rol wc papier de bosjes in. Een probleem opgelost. De weg eindigt dus moeten we dat hele rot eind weer terug. Ik was in staat tot moord. Dan blijkt dat we een afslag verder hadden moeten zijn.

Het ziet er hier chique uit maar ik had ook een donkerbruin vermoeden dat als dit de doorgangsweg is, dit waarschijnlijk ook wat afgelegen ligt. We krijgen een welkomsdrankje, geven de paspoorten en dan blijkt onze boeking niet bekend..... Wellicht willen we alvast een rondleiding en lunchen. Het is prachtig, er is een spa en een shuttle of bootje naar het privéstrand. Hè gatver, dat klinkt verwend maar ik hoef geen privé strand en shuttles, ik wil gewoon een lekker levendig strand met basic strandtentjes in plaats van chique. En waar ik nu ik schrijf, geldt dit ook voor Ingo. Moeten we weer 4 avonden in een hotel eten. Dus loop ik naar de receptie. Het hotel blijkt ook vol dus duizend excuses. Niets ten nadele van niemand want dit kan gebeuren maar leuk is het niet. We besluiten dat we dan liever naar Paje willen maar dat houdt in dat we weer twee uur in de auto zitten. En het is ondertussen 15.52 uur en we wachten nog steeds op vervoer. En toch ben ik een beetje pissig 

want ik loop de hele dag in mijn badpak en ik heb nog geen strand gezien en als we aankomen is het vermoedelijk donker. Hele vakantiedag naar de haaien.

Rond half 6 zijn we op de plaats van bestemming. De taxichauffeur zat tot mijn grote ergernis steeds te bellen dus daar heb ik wat van gezegd. En we moesten halverwege door benzinegebrek van auto wisselen...

De ontvangst voor meneer en mevrouw Rimann, haha, was allerhartelijks. De kamer is oké, gedateerd en het ruikt ontzettend muf. Maar boeien, ik gooi mijn badpak uit, ondergoed aan en hup het strand op. De zon is al onder maar we hebben drie kwart maan. Na ongeveer een 30 minuten zijn we bij de leuke strandtent van gisteren. En ze hebben wijn, niet uit Zuid Afrika! Yeah! Na 3 wijntjes, een saté en een hamburger nemen we nog een limoncello en gaan dan vrolijk op huis aan! Windje tegen dat wel maar met prachtig maanlicht!