Oh zat ik maar op Zanzibar...

Ik word opgeschrikt door een appje maar niet door olifanten. Ergens ook wel een beetje jammer want het had vast een mooi verhaal opgeleverd!

Om 06:30 uur spring ik met Ingo samen in de herendouche. Het sanitair is hier zo smerig en bij de mannen is het iets beter. Daarbij zat er, uiteraard bij mij, gisteren een hagedis op het toilet dus ik ga voor safe.

We zitten voor de tent en zien aapjes springen bij de watertank. Er komen zebra’s en twee giraffen langs. Blijft toch bijzonder.

Dan is het tijd om alle spullen weer in te laden en gaan we zo vertrekken. We rijden door het park en zien nog olifanten, zebra’s en gnoes.

Het is een eindeloze lange asfaltweg naar Arusha. Om de zoveel kilometer staat politie, corrupt, en probeert wat geld los te krijgen. Dan zien we een vrachtwagen met oplegger dwars in een weiland en half in een enorme greppel staat. Die komt daar nooit meer weg. Dan schrik ik want aan de andere kant van de weg wordt een zebra aan zijn nek, liggend op de grond, door een 4WD over het veld getrokken. We vermoeden dat de zebra is overgestoken en aangereden is door de vrachtwagen waardoor die zo ongelukkig terecht is gekomen. Daar zullen meerdere takelwagens voor nodig zijn. De zebra was in ieder geval dood en zal van de weg gehaald zijn maar het was geen fijn gezicht. Ik snap nu ook waarom je er maar 50 km per uur mag rijden want de weg was prima dus ik dacht steeds, trap het gas even in.

Bij Arusha nemen we afscheid van de mannen en wat we dan aantreffen. Een grote chaos, het leek wel een Maasai markt of bazaar.  Dan ontdekken we een soort kantoortje waar we ons moeten melden. Geen incheckbalie te vinden. De vlucht blijkt gecanceld en gaat pas om 17.00 uur in plaats van 15.00 uur. We kijken een beetje verdwaasd rond want echt duidelijk aangegeven staat hier iets niet. We hebben alle dollars aan de mannen gegeven in de veronderstelling dat we op een vliegveld kunnen pinnen. Nee dus! En we willen graag wat drinken en eten. Bij een tentje kunnen we met een kaart betalen. Dus ploffen we daar neer en bestellen heerlijke samosa’s. En nu maar afwachten en ons verwonderen! 

Het is een chaos, onze tassen staan ergens en we hebben boarding card maar waar we moeten zijn en hoe laat we gaan boarden, geen idee. Dat geldt voor iedereen dus net naast de landingsbaan staat iedereen te wachten. Wij zien onze koffers op een kar staan en de slimste manier lijkt de kar te volgen. Maar dan komt er een dame in een fluoriserend geel en groen pakje aan en die checkt onze boarding cards en loopt mee richting het juiste vliegtuig. Ik denk maar een ding: vort met de geit want ik ben er ondertussen wel klaar mee. Het enige precieze aan Precision Air is dat ze hun eigen naam foutloos gespeld hebben! Mijn hemel!

We landen op Zanzibar en weer moeten de tassen door de controle maar na een kwartier staan we buiten en worden we opgewacht door iemand van het Karamba Hotel. Een bus met gordels en airco! Maar ik zit niet relaxt, langs de kant lopen kinderen en er steken honden over. Bedenk dat het pikdonker is en er is geen straatverlichting. En fietsers hebben ook geen licht. Ik ben als de dood dat we iemand omver rijden. En uiteindelijk duurt de tocht anderhalf uur! Weet ik veel! Ik leef zo per dag dat ik geen idee had waar we nu precies heen gaan. 

Het ziet er in het donker prachtig uit! Een tweepersoonsbed!! Eindelijk!! En een buitendouche. Mmm, moet ik weer opletten op gekko’s etc. Maar we zijn gesloopt en binnen no time ben ik van de wereld! Zzzz...