Kip zonder kop

Vanochtend zaten we al om 08.00 uur te ontbijten. Daarna even langs de vissers gelopen maar die hadden nog niks gevangen. Om 09.30 uur ben ik toch even bij de receptie gaan vragen of je ook met een dala dala naar Paje kunt. Taxi kan ook zei hij maar dat kost een hoop en daarbij komt dat het juist wel leuk is om te reizen zoals locals doen. Aangezien we alleen 20 dollar biljetten hebben en die dala dala nog geen euro rekent, moesten we even met een dame van de bediening mee naar huis om te wisselen. Toen werden we om de hoek afgezet bij een verkoper die ons meteen twee stoelen aanbood en zelf op zijn tafel met spullen ging zitten. Hij wist veel te vertellen over Nederland en het ging niet eens over voetbal! En over zijn kinderen, zijn bananenfarm. We hebben hier zeker een half uurtje gezeten wachtend op de bus. Er lopen mannetjes langs op blote voeten in witte jurken en een soort fez op hun hoofd. Die komen net van Koranschool. Dan komt er een knulletje aangefietst ook op blote voetjes en heeft nieuwe slippers nodig. Die heeft hij wel ergens dus past trots een paar neppe Adidas. Hij betaalt niks en fietst weer weg om even later terug te komen met een grote zak, waar rijst hier ook in zit. Tot mijn grote verbazing haalt die man er een kip zonder kop uit en die gaat in de fietsmand van het jongetje. De mannetjes in witte jurk lachen wat en wijzen naar de kip en dan fietst hij weer weg. En de zak met de rest van de kippen blijft hier op de grond liggen.

De dala dala komt. Alle spullen worden meteen bij de entree neergezet en dus we stappen over allerlei zakken en emmers heen en wurmen ons op een plekje. Bij Kitogani moeten we eruit en gaan dan met een ander, privé busje verder. Eerst onderhandeld, hij vroeg 10.000 en ik zei laat maar. Wat wil je dan betalen? 2.000 en dat was ook prima. Als we in Paje uitstappen zeggen ze welke kant we op moeten. Over een zandpad langs vervallen huisjes, brandplaatsen voor afval en we zien koeien en kalfjes van een vuilnisbelt eten. We volgen onze weg maar richting hoge palmbomen en wat we dan zien! Azuurblauw water, net als op de Seychellen! En wit poederzand! En allemaal gekleurde zeiltjes van de kite surfers. Wat een prachtig gezicht. En laat ik nu zonnebrand en een pleerol in mijn tas hebben maar geen handdoek of badpak! 

We gaan zitten bij een strandtent en bestellen twee bananen milkshakes die smaken naar banaan en niet naar de McDonalds variant. Ik zeg tegen Ingo dat ik gewoon met kleren en al te water ga en wel opdroog. Gelukkig heb ik een zwarte korte broek aan een een gekleurd hemd dus je ziet niet meteen dat ik kletsnat rondloop. Ingo gaat in z’n boxershort en dan koelen we heerlijk af. Wat is dit een leuke plek!

Ondertussen is het lunchtijd en ze hebben lekkere salades. We zitten in de schaduw en dat is lekker wat het is bloedheet.

Na de lunch wandelen we over het strand om een beetje op te drogen want ik kan niet nat de dala dala weer in. Als we vanaf het strand een lang pad volgen, komen we bij de weg en vrij snel daarna hebben we weer een overvolle dala dala. Er liggen manden met fruit, 2 zakken van elk 25 kilo rijst, een zak met 50 kilo aardappels en iemand heeft gordijnrails mee. Dus bij elke stop wordt gekeken wat er uitgeladen moet worden. Voorbij Jambiani moeten we eruit en gaan naast een ouwe baas zitten wachten. Die zegt dat we ook rechtstreeks kunnen met het busje van de overkant. Dat lijkt ons wel wat en we middelen de prijs en nemen de oude man en zijn voorraad ook mee.

Nu zitten we met een, vind ik zelf, welverdiende mojito in een schommelstoel met uitzicht op zee.

Conclusie: niksen en alleen maar lunchen en lezen is niks voor ons. 

O