Klipgeit

Ingo slaapt binnen no time, ik niet. Na een paar uur gaat het zo hard waaien dat de rits van de tent maar tegen de paal aan blijft slaan en alles klappert. Ergens stoort het me dat hij overal en nergens doorheen slaapt! Kortom, ik heb een korte nacht achter de rug.

Het ontbijt maakt een hoop goed! Hierna vertrekken we naar Lake Natron, samen met een Maasai die onze gids is. Wat zal ik ervan zeggen. We lopen over een zwarte, vaak glibberige ondergrond. Komt van de vulkaanuitbarstingen en is daarom zo zwart. Een kilometer verder ligt het meer waar je veel flamingo’s ziet. Nou heb ik die wel vaker gezien en in een mooiere omgeving dus was niet echt onder de indruk. Wel lekker om een stuk te lopen want ik heb nog steeds hinderlijk last van mijn rug.

Gisteren hoorden we van mensen dat er ook een waterval in de buurt is en dat lijkt ons mooi voor de middag. 

Na de lunch, wat bestond uit een overheerlijke pizza met een salade van papaya, mango, komkommer en rode ui, volgen we de Maasai. Mijn palladiums zijn toch al onder de modder en op slippers of sandalen, lijkt me niet handig.

Het eerste stuk is prima te doen behalve dat we steeds kiezels in onze schoenen hadden. En toen ik dacht dat we bij de waterval waren, bleek dat dit de gesprongen waterleiding te zijn  waardoor we ook vanochtend maar bij een douche water hadden. Het werd even spannend toen er stenen naar beneden kwamen en we van de Maasai snel terug moesten.  Kwam waarschijnlijk door de werklui. We moeten klimmen langs de rotswand en ik ben van nature geen klipgeit en over het algemeen gaat er bij altijd wat fout. Natuurlijk ook nu want ik glij met mijn voet van een steen en val achterover en mijn vingers slaan dubbel. En ik ben kwaad op mezelf dat het mij altijd lukt om te vallen. En ik ben geschrokken en tril als een rietje. Zeker als ik zie wat er nog komt. In Europa had je zeker een helm op gemoeten en iets moeten tekenen dat het op je eigen risico is.

Maar de waterval is prachtig en het water heerlijk. Ik heb nog pijn in mijn hand en lach als een boer die kiespijn heeft maar we hebben het gedaan!

Dan komt ook het besef dat we weer terug moeten! Maar het gaat traag en ik ben steeds bang dat ik de Maasai, die steeds mijn hand vasthoudt en zegt op welke steen ik moet staan, straks met een noodvaart in het ravijn trek! Hij zal niet meer wegen dan krap 60 kilo en dat wil ik ook niet op mijn geweten hebben. Eind goed, al goed! We komen weer veilig weer terug bij de tent! 

We gaan meteen kijken of we nu kunnen douchen. Heel handig want ik spring met kleding en schoenen en al onder de douche. De prut glijdt van me af!

Lekker schoon en afgepeigerd zitten we voor de tent en Ingo heeft twee koude biertjes gehaald. ‘ s ochtends kwam er een meisje uit het dorp vragen of we misschien een massage wilden en nu lijkt het perfecte moment. In de tent legt ze een Maasai deken neer en masseert mijn rug. Alles doet zeer maar daarna voel ik me ietsje soepeler.

De temperatuur is hier zo lekker dat we lang voor de tent kunnen zitten. Morgen moeten we 06.00 uur op want we gaan dan naar de Serengeti!